Schuldgevoel? Ja, welkom in het ouderschap.
Je wilt even alleen koffie drinken.
Je moet werken terwijl je kind vakantie heeft.
Je laat je kind huilend achter bij school.
Je zegt (iets te hard): “NU EVEN KLAAR.”
En dan is-ie daar weer.
Dat knagende, zeurende gevoel…
Hallo schuldgevoel.
Je doet het niet fout. Je bent gewoon ouder.
Schuldgevoel is bijna een vast ingrediënt van het ouderschap.
Een soort stille huisgenoot die net iets te vaak commentaar heeft.
Waarom?
Omdat je je kind serieus neemt.
Omdat je het goed wilt doen.
Omdat je hart opengaat als je kind je aankijkt met grote ogen.
Maar (spoiler): je hoeft niet perfect te zijn.
En ja, je kind mag ook verdrietig of boos zijn.
Dat is oké.
Jij bent geen robot, maar een mens.
En dat is precies wat je kind nodig heeft.
Waar gaat dat schuldgevoel vaak over?
– Als je kind roept “Ik wil niet dat je weggaat!” en jij toch gaat
– Als je een dag met vrienden plant zónder je kind (en het voelt als verraad)
– Als je je kind achterlaat bij opa en oma met een halve zak chips (en een schuldgevoel van 3 kilo)
– Als je een keer uitvalt of moppert — en denkt: “Dit wilde ik nóóit worden…”
– Als je verlangt naar rust. Naar ruimte. Naar gewoon even niks.
Herkenbaar? Je bent niet alleen.
Kinderen voelen. En dat is precies de bedoeling.
Kinderen reageren puur.
Ze zijn boos, verdrietig, teleurgesteld.
Ze willen dat je blijft. Ze willen iets anders. Ze willen JOU.
En dan gebeurt het:
Je voelt jezelf wankelen.
Je wilt het goedmaken. Aanpassen. Verzachten.
Je neigt misschien om jezelf opzij te zetten.
Maar wacht even.
Juist in dat moment heb jij iets essentieels te doen.
Namelijk: bij jezelf blijven.
Je hoeft je kind niet te redden van ongemak.
Je mag zeggen: “Ik snap dat je het moeilijk vindt. En ik ga toch.”
Je mag laten zien: “Ik kies nu voor mezelf – en ik blijf liefdevol aanwezig bij jou.”
Daar leren ze van. Meer dan van altijd hun zin krijgen.
Wat hebben kinderen écht nodig?
Kinderen hebben diepe behoeftes:
- Gezien worden
- Gehoord worden
- Nabijheid
- Veiligheid
Maar ook:
-> Een ouder die stevig staat
-> Die zichzelf serieus neemt
-> Die laat voelen: ik ben er – ook als ik nee zeg
Kinderen leren niet alleen van wat je voor hén doet,
maar ook van wat je voor jezelf doet.
Zodat zij later ook hun eigen grenzen durven voelen
– en die van een ander kunnen respecteren.
Wat kun je doen met schuldgevoel?
– Adem. Serieus. Begin daar.
– Check: gaat dit over je kind, of over jou en je eigen angsten of onzekerheden?
– Wees mild. Echt, mildheid is goud.
– Zeg sorry als dat kloppend is – en leer je kind dat herstellen mag.
– Herinner jezelf: je hoeft niet alles te fixen. Alleen te zijn.
Schuldgevoel is geen vijand.
Het is een seintje. Een uitnodiging.
Niet om jezelf te veroordelen,
maar om jezelf serieus te nemen.
Tot slot (een reminder die je op je koelkast mag plakken):
Je kind hoeft geen perfecte ouder.
Maar eentje die echt is.
Die fouten maakt en herstelt.
Die keuzes maakt vanuit liefde – ook voor zichzelf.
In het spiegelen van je kind,
vind je niet je tekortkomingen,
maar je menselijkheid.
Wil je ontdekken hoe je daar op een speelse, lichaamsgerichte manier mee kunt oefenen? In de training Kind als Spiegel leer je kijken naar je eigen patronen – zonder oordeel, mét nieuwsgierigheid.
-> Lees meer of meld je aan.