“Mamaaa… Papaaa…” – Als je kind maar blijft zuigen
Sommige dagen lijkt het alsof je kind maar blijft trekken aan je aandacht, je energie, je aanwezigheid. Nog een knuffel. Nog even zitten. Nog een slokje water. Nog één vraag.
En je voelt het gebeuren:
Je hoofd is vol. Je lijf is moe. Je grenzen vervagen.
En toch blijf je geven – of je barst.
Dit is wat we vaak zuigend gedrag noemen.
En nee, het is niet makkelijk.
Maar er zit een boodschap in verscholen. Een uitnodiging. Een spiegel.
Wat zit erachter?
Zuigend gedrag is geen toeval of onwil.
Het is gedrag dat voortkomt uit een onvervulde emotionele behoefte.
Kinderen hebben een diepe, innerlijke drive om zich veilig, geliefd en gezien te voelen. Als ze dat even kwijt zijn – door spanning, verandering, overprikkeling of onrust – zoeken ze dat contact op. Soms op een manier die intens, eindeloos of ‘te veel’ voelt.
Ze zuigen niet om jou leeg te trekken. Ze zoeken houvast.
Ze zeggen eigenlijk:
“Zie je me nog? Ben je er nog? Mag ik helemaal zijn wie ik nu ben?”
Waarom raakt het jou zo?
Als ouder kun je rationeel begrijpen dat je kind iets nodig heeft.
Maar toch word je soms overspoeld. Geïrriteerd. Uitgeput. Of misschien zelfs geraakt op een diepere laag – in iets wat jij nooit zou durven vragen, of wat je zelf ook graag zou willen.
En dat is begrijpelijk.
Je bent niet alleen ouder, maar ook mens.
Misschien is het al de vijfde keer dat je iets probeert te doen voor jezelf. Misschien hunker je zelf naar rust, ruimte, even niet nodig zijn.
En dan is daar weer dat stemmetje: “Mamaa…”
Dit is het moment dat de spiegel opduikt.
Niet als oordeel, maar als richtingaanwijzer.
De sleutel ligt bij jou – niet als schuld, maar als kracht
Jouw kind laat zien wat er nodig is. En jij mag voelen wat er in jou gebeurt. Daar begint het.
- Kun je nieuwsgierig zijn naar wat je kind werkelijk nodig heeft?
- Kun je mild zijn naar jezelf als je geen oneindige bron van geduld voelt?
- Kun je aandacht geven, ook al is het maar heel even écht?
- Kun je grenzen aangeven zonder je schuldig te voelen?
- Kun je voor jezelf zorgen – zodat je er weer met liefde kunt zijn?
Zuigend gedrag stopt niet omdat je alles geeft.
Het verzacht als je aanwezig bent – ook met een heldere nee.
Het wordt rustiger als jij stevig blijft – juist omdat je jouw eigen grenzen eert.
Hoe dan? Een paar ankers:
-> Kijk onder het gedrag.
Wat probeert je kind echt te zeggen? Is het moe? Onzeker? Overprikkeld? Wil het gewoon even landen bij jou?
-> Geef volle aandacht, in korte momenten.
Eén minuut écht aanwezig zijn is krachtiger dan tien minuten half. Kijk ze aan. Raak aan. Wees even helemaal daar.
-> Zorg ook voor jouw basis.
Rust. Tijd. Ademruimte. Dat is geen luxe, dat is noodzaak. Als jij op bent, raak je eerder geïrriteerd en geef je minder helder.
-> Stel liefdevolle grenzen.
“Lieverd, ik zie dat je me nodig hebt. En ik heb nu ook even iets nodig. Daarna ben ik weer bij je.” Duidelijk én warm.
-> Wees mild voor jezelf.
Het hoeft niet perfect. Je hoeft niet alles te kunnen. Alleen bewust en liefdevol genoeg.
Tot slot
Een kind dat blijft trekken, laat iets zien. Geen tekort van jou – maar een behoefte van jullie beiden.
En daarin ligt de uitnodiging: om te voelen wat er speelt, om contact te maken, om te zorgen – voor je kind én voor jezelf.
Want jij bént de bedding.
Niet omdat je alles geeft. Maar omdat je durft te staan in wat er is – met liefde, aandacht en heldere grenzen.
🪞Kind als spiegel. Niet om te breken. Maar om te zien.
Ben jij er klaar voor om jezelf aan te kijken en de verbinding met je kind(eren) te verbeteren? Meld je dan aan voor onze training Kind als Spiegel.
Geef een reactie