Wat je kind je spiegelt – en wat dat over jou zegt..
Ouderschap wordt vaak gezien als iets wat we doen. We voeden op, we begeleiden, we zorgen, we zeggen wat mag en wat niet. Maar ouderschap is óók iets wat spiegelt. De relatie met je kind laat je iets zien – over je kind, zeker, maar misschien nog wel meer over jezelf.
Kinderen leren van hoe jij leeft, hoe jij omgaat met emoties.
Als jij tegen je kind zegt dat je rustig moet blijven, maar zelf ontploft of je verdriet wegstopt, dan leert je kind dát. Niet wat je zegt, maar wat je voorleeft. Kinderen hebben ouders nodig om te leren omgaan met hun eigen gevoelens. Ze leren emoties reguleren via jou – in contact.
Maar wat als je sommige emoties zelf moeilijk vindt? Boosheid, verdriet, machteloosheid? Wat als je die vroeger hebt moeten onderdrukken of verstoppen? Dan kan het lastig zijn om je kind te begeleiden als die emoties bij hen opduiken.
Dat is geen tekortkoming. Het is een uitnodiging. Om te kijken: wat raakt mij hierin? Wat voel ik zélf? En hoe kan ik daar zachter mee leren omgaan – voor mezelf én mijn kind?
Je neemt altijd iets van vroeger mee
Soms zeg je: “Zo wil ik het níét doen.” Of juist: “Zo deden wij dat thuis, en dat werkte prima.” Je komt nooit blanco het ouderschap in. Je geschiedenis reist met je mee.
We herhalen vaak onbewust patronen uit ons gezin van herkomst. Of we kiezen radicaal het tegenovergestelde, omdat we weten hoe pijnlijk het was. Maar beide reacties komen voort uit dezelfde bron: jouw eigen ervaringen, overtuigingen en hoe je omgaat met stress en tegenslagen.
Kinderen voelen wat er onder de oppervlakte speelt
Kinderen zijn gevoelig. Ze voelen wat er leeft, ook als je het niet benoemt. Ze vangen spanning op. Ze reageren op wat niet wordt gezegd. En omdat ze zelf nog geen woorden of vaardigheden hebben om ermee om te gaan, komt het er soms ‘onhandig’ uit: met boze buien, lichamelijke klachten of stil terugtrekken.
Hun gedrag is vaak een signaal – niet alleen over henzelf, maar ook over jou. Of over het gezinssysteem. De vraag is niet alleen: Wat is er met mijn kind aan de hand?
Maar ook: Wat wordt er hier zichtbaar gemaakt? Wat voel ik zelf?
Ouderschap vraagt reflectie
Hoe weet je wat er écht speelt bij je kind?
En ben je zelf al bewust van wat je voelt of nodig hebt of leef je vooral vanuit de automatische piloot?
Om hier achter te komen is er reflectie nodig. Stil kunnen staan. Kijken naar jezelf van een afstand. Je eigen gevoelens serieus nemen, zonder ze meteen te volgen. En je inleven in de binnenwereld van je kind – ook als dat lastig gedrag laat zien.
Dat is geen trucje, maar een vaardigheid die je kunt ontwikkelen. Door nieuwsgierig te zijn. Open. Mild. Niet perfect – maar bereid om te kijken.
In onze training “Kind als Spiegel” duiken we in deze lagen: hoe jouw binnenwereld doorwerkt in de relatie met je kind. Wat je kind je laat zien. En hoe je bewustere keuzes kunt maken, zonder oordeel, zonder moeten – met meer rust, helderheid en verbinding.